منم دهاتي مجنون ‏ تو از اهالي عشق

و از جنوب ده ما به شهرتان راهي ست

به بيت بيت غزل مي شود قدم زد و رفت

و با دو بوسه سفر كرد تا طراوت ده

جنون جهان شگفتي ست ؛ عين شهر شما

كمي حرارت بالاتر آفتابي سرخ

و مي شود كه در اين ده فقط به يك كلمه

اگر چه هر شب اين ده هزار شب شده و

- اگر كه عشق نباشد جنون هم اينگونه است :

- به خواب رفته و ماهي در آن نمي تابد

پس اينكه ‏، روز و شب ما دعا به جان شماست

دعاي حضرت باران و بي زوالي عشق

منم كه پاي پياده به شهر آمده ام

قسم به آب كه نگذارم از هجوم عطش

كه از گليم خودم پا درازتر نكنم…

اگر چه خم شده ام زير بار بوسه تو

كه تا دوباره پلي از جنون خود بزنم